Compromiscuous Belgium

Wij Belgen, leven in het land van de compromissen. In de negatieve zin zeggen we wel eens dat we in het land van de achterpoortjes leven en alles geregeld krijgen. Regelaars, compromissen, achterpoortjes… We zijn er als Belgen haast trots op.

Een compromis is op zich ook een positief gegeven, dat wil zeggen dat je met alle partijen rekening probeert te houden en een gulden middenweg zoekt, dat siert een democratie.

We kunnen ook niet anders in ons gefragmenteerde Belgenlandje, zoveel autoriteiten, zoveel verschillende jurisdicties, … de talloze regering vormingen die eindeloos aansleepten zijn daar het perfecte voorbeeld van.

De compromis wordt gezocht en maar moeizaam gevonden.

En daar knelt het schoentje al lang voor mij in die politiek. De compromissen die gezocht worden zijn niet in functie van de democratie maar in functie van het behouden van een positie binnen die democratie.

Zeg maar compromissen om aan de macht te blijven of aan de macht te geraken. Het woord “macht” alleen ruikt vies…

Politiek is een vies woord geworden, een vuil beroep in de perceptie van het merendeel van de bevolking. De meeste mensen halen hun schouders op wat betreft wat er in België boven hun hoofden wordt beslist. Hoe hard er ook wordt geschoven in de partijpolitiek, in de meeste gevallen veranderd er niet echt iets structureel in het veld. Af en toe een rebelse schreeuw vanuit de catacomben… maar die echoot weg of wordt overstemd in een oeverloze politieke discussie. Complexe en uitgebreide politieke discussie zijn het perfecte afleidingsmanoeuvre geworden.

Versta me niet verkeerd, in weze geloof ik dat elke politieker met een nobele, idealistische en heldere visie aan zijn carrière begint.

Ik heb al met redelijk wat politiekers gesproken en het inhoudelijke vlammetje zie je steeds branden, dat is mooi. Maar helaas verdwijnt dat vlammetje in de vuurzee van het systeem, de partijpolitiek…
En als bevolking sta je dan wel in de kou.

Maar tot zover zijn we daar allemaal wat onverschillig over geworden. Politiek is als een voetbalmatch waar wij niet meer mee in mogen spelen. Sterker nog, we mogen niet meer aan de zijlijn staan of zelfs het stadion in.

We krijgen enkel thuis in de zetel de highlights te zien van de matchen van de week.
En we mogen enkel om de zoveel jaar suggereren wat ons Gouden elftal zou zijn… en wie de gouden schoen wint…

Het is brood en spelen geworden en we lachen ermee, groen weliswaar.

Ondertussen zitten we in de vierde golf van de een wereldwijde epidemie, niemand had dit zien aankomen.
Onvoorbereid werden in de eerste plaats zorgverleners loopgraaf-soldaten die een harde, smerige biologische oorlog moeten uitvechten.

En het enige dat die soldaten verwachten is dat hun generaals logische en constructieve beslissingen nemen om de slag te winnen.

Initieel stond er achter hen ook een uniform blok die kordate beslissingen nam om de vijand snel en resoluut de kop in te drukken.

Ik was zelf een beetje positief verrast, zoveel daadkracht! Ik geloofde haast weer in onze “Top ambtenaren”.
Kort en krachtig, dat ging goed.

Er was, op de voorgrond, uniformiteit en visie.

Er waren noodplannen en duidelijke richtlijnen.
Hoe moeilijk ook was in die eerste golf kreunde we onder de druk maar waren we bereid om die te dragen, onze financiële angsten, toekomstvragen en onze fragiele gezondheid even te verdrukken en samen het gevecht aangaan.

En die eerst veldslag kan gezegd worden was een overwinning! Na een hevige strijd werd de druk van de ketel genomen en kwam er wat ademruimte. De oorlog was nog niet gedaan maar de vijand was teruggedrongen. We leefden onder een latent gevaar van oorlog maar bepaalde vrijheden kwamen al terug en voor sommige zaken moesten we nog even op de tanden bijten. Zo’n overgangsperiode, daar kunnen we ook nog wel even door. “Er is licht aan het einde van de tunnel.”

Helaas, de vijand keerde weer en het gevecht begon opnieuw. Iedereen zuchtte, zeker in de frontlinies.
Maar er was iets veranderd, het tijdelijke kordate leiderschap was opgedoekt en de strategie voor de verdediging en aanval op het virus werd overgedragen aan de volledige ploeg van generaals… Het duurde dan ook niet lang of de partijpolitiek sloop in het gevecht binnen.
Plots stonden de blikken niet meer gericht op de gezamenlijke vijand maar werd er ook onderling tussen de generaals al eens een gevecht uitgevochten. De druk om zijn positie te behouden, schrik om afgestraft te worden bij de volgende “”Gouden Elf” verkiezing …
En daar lacht de vijand met in zijn vuistje. Verdeel en heers!

De leiding mist visie en daadkracht en vecht op twee fronten, tegen zichzelf en tegen de vijand
De vijand lacht in zijn vuist
De zorg kreunt en barst uitzijn voegen
De bevolking zucht onder de sociale impact,
Een ander deel zwicht over de zéér acute financiële druk
Een laatste deel heeft het eigenlijk zo slecht niet en vraagt zich af of ze wel met Kerstmis kunnen gaan skiën

Er zijn te veel actoren in dit verhaal om al die balletjes de lucht in te houden. Neem daadkrachtige beslissingen en zorg voor een degelijk vangnet voor diegene die geïmpacteerd zijn door die beslissing.

Maar neem beslissingen!

Dan wil ik gerust nog even zuchten en kreunen onder maatregelen. Maar kom niet om de week met mondjesmaat beslissingen die probeert iedereen tevreden houden.

Zo blijven we nog jaren in een latente oorlog met een onzichtbare vijand.

Iedereen heeft al een deel van de taart moeten eten: iedereen heeft afgezien financieel of emotioneel, moeten inboeten of gewoon de boeken moeten toedoen, rampzalig is dat. De rek is er uit.
Helaas staat daar tegenover dat er mensen ook gewoon het leven laten of voor het leven getekend zijn.

Ik voel dat we met de huidige maatregelen teveel iedereen proberen te tevreden te houden. Elk een beetje vrijheid of zekerheid te geven. Ik begrijp ook dat er geen “kant en klaar battle plan” is om zoiets aan te pakken en dat het “learn as you go” is. Maar schipperen en compromissen maken, die piste hebben we nu al vaak genoeg bewandeld.

We zijn toe aan een kordaatheid die twee kanten kan uitgaan:
erug in een volledige lockdown gaan voor een korte periode en de druk op de zorg verminderen. Daar zorgen dat de getroffen sectoren/individuen financieel ondersteund worden. En ook zorgen voor psychologische ondersteuning.

Anderzijds kunnen we evengoed alles opengooien en zorgen dat we de zorg financieel en logistiek ondersteunen om de (laatste) grote veldslag aan te kunnen. Ofwel iedereen vaccineren of …

Maar again, half half, of een compromis daar gaan we de strijd niet met winnen. Compromissen dat werkt voor mensen.

Natuurfenomen, ziektes en de dood houden daar geen rekening met.
Die kijken niet naar of er al veel moeite is gedaan, hoe hard iemand een inspanning heeft gedaan en dat er een compromis is om het voor iedereen dragelijk te maken.
Die volgen de natuurwetten en die zijn hard.

En voor een hard spel hebben we harde spelers nodig. Die van de zorg hebben al bewezen dat ze zich kunnen ingraven en harde weerstand bieden. Nu zijn we nog op zoek naar krachtdadige leiders die net zo hard willen vechten.
Kort krachtig & compromisloos en met een (financiële — psychologisch) plan voor de collateral damage die er ongetwijfeld zal zijn.

Sta op leiders en verenig u wéér!

Uw voorlopig nog wantrouwige Burger